Anadolu türkülerinin pek çoğunda acı, gam, keder, elem ve hasrete rastlarız. Mutluluğu resmeden türkümüz çok azdır. Çünkü Anadolu insanı geçmişten bu güne kadar her zaman keder içinde yüzmüştür. Savaşlar, acılar Anadolu insanını hiç terk etmemiş; bu insan sürekli olarak anne, baba, evlat, eş hasreti çekmiştir.

Gesi Bağları’ndan Sarız Türküsü’ne, Hastane Önünde İncir Ağacı’ndan Sunam’a kadar Anadolu’nun birçok yöresinde türkülerin harcını acılar yoğurmuştur.

Bu sebeple Anadolu insanı her zaman diğerlerine göre biraz daha suskun, biraz daha başı önünde, biraz daha kederlidir. Gelenekleri de ona göre biraz daha ağırdır.

Mesela başkalarının yanında çocuklarını sevmemeleri, savaşta çocuklarını kaybeden anne-babalara karşı olan saygı ve nezaketlerinden gelir.

Acılar onları nazik, hoşgörülü ve ince insanlar haline getirmiştir.

Bu, günümüzde çok anlaşılamayabiliyor çünkü ne eski acılar ne de eski kederler kalmadı. Çoğumuz sakin olmasa da az kayıplı bir hayatın içine doğduk. Belki de artık eski nezaketimizi kaybetmemiz ve eskisi gibi şiirler, türküler söyleyemiyor olmamız acımızı yitirdiğimizdendir.

İnsanı insan yapan belki de acılarıydı. Bu türküler bağrı yanık anaların, dul kalan kadınların, yetim evlatların feryatlarıydı. Artık çoğunlukla bu feryatları duymuyor olmamız, türkü yakamıyor oluşumuzu tetikliyor. Bu acılar yok demiyorum. Sadece bizde bu feryatları duyacak kulak kalmadı.

Bu kulağı tedavi etmek, toplumun, insanların acılarını yeniden fark edebilmek gerekiyor ki nezaketimizi ve anlayışımızı geri kazanalım. Yoksa türkülerimizle birlikte bizler de yok olacağız.